Στις 14 Ιανουαρίου του 1716 τέσσερις άνδρες διαφορετικών επαγγελμάτων, συναντήθηκαν σε κάποιο καφέ της Fleet Street του Λονδίνου. Αυτή η βαρυσήμαντη, όπως αποδείχτηκε αργότερα, συνάντηση οδήγησε στη θεμελίωση του Westminster Hospital και λίγο αργότερα στην ίδρυση και του άλλου πασίγνωστου νοσοκομείου St. George’s. Ένας από αυτούς ήταν ο τραπεζίτης Henry Hoare.Την εποχή εκείνη υπήρχαν μόνο δύο νοσοκομεία στην ευρύτερη περιοχή του Λονδίνου, το St. Bartholomew’s και το St.Thomas’s. Ωστόσο, υπολογίζεται ότι ο πληθυσμός του Λονδίνου την εποχή εκείνη ανερχόταν περίπου σε 640.000, κι έτσι εύκολα μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι η κατάσταση των απόρων και ασθενών, ήταν πραγματικά απελπιστική. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για το Westminster, το οποίο στη συνέχεια χτίστηκε προς τα νοτιοδυτικά της οδού Horseferry. Πέρα από αυτή την τοποθεσία, υπήρχαν χαμηλές ελώδεις εκτάσεις, λίγο πάνω από τις όχθες του Τάμεση, οι οποίες έφταναν μέχρι την περιοχή του σημερινού σταθμού της Victoria. Η περιοχή ήταν διαβόητη για διάφορους τύπους εμπύρετων νοσημάτων, όπως η ελονοσία.
Κατά την πρώτη συνεδρίαση στο καφέ του Αγίου Dunstan, ετέθησαν οι βάσεις και ιδρύθηκε η ‘’Φιλανθρωπική Εταιρεία για την ανακούφιση των φτωχών ασθενών και των ανήμπορων’’. Ο Henry Hoare ήταν ο πρώτος ο οποίος συνεισέφερε το ποσό των δέκα λιρών. Αυτά τα χρήματα διανεμήθηκαν σε άρρωστους άπορους κρατούμενους στις μεγάλες φυλακές του Λονδίνου. Κάποια στιγμή η δράση της εταιρείας ατόνησε, αλλά στις 2 Δεκεμβρίου 1719 αναβίωσε από τους Hoare, Wogan και δέκα ακόμα εθελοντών, οι οποίοι ήταν πλέον αποφασισμένοι να βρουν ένα χώρο για την ανέγερση νοσοκομείου για φτωχούς ασθενείς. Στις 9 Δεκεμβρίου βρέθηκε και ο πρώτος σύμβουλος (consultant) ιατρός, ο Alexander Stuart, ο οποίος υποσχέθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο καινούργιο αυτό ίδρυμα.
Η επόμενη συνάντηση η οποία πραγματοποιήθηκε την 16η Δεκεμβρίου και διόρισε επικεφαλής της νοσηλευτικής υπηρεσίας την Jane Alden με μισθό έξι λιρών ετησίως, το 1722 ο μισθός της αυξήθηκε σε εννέα λίρες και το 1725 σε δώδεκα. Μετά από λίγο ψάξιμο, η εταιρεία βρήκε κάποιο σπίτι κατάλληλο για τις πρώτες ανάγκες του νοσοκομείου το οποίο ήταν ιδιοκτησία κάποιου κ. Phillips, στη βόρεια πλευρά της Petty France, τώρα θαμμένο κάτω από τα Queen Anne’s Mansions, με ετήσιο μίσθωμα είκοσι δύο λιρών. Πρώτος ασθενής του νοσοκομείου ήταν ο John Kelly, με προβλήματα στις αρθρώσεις και σκορβούτο, ο οποίος εισήχθη στις 12 Μαΐου και πήρε εξιτήριο θεραπευμένος στις 8 Ιουνίου. Το νοσοκομείο μπορεί να ισχυρισθεί υπερήφανα ότι είχε την υποστήριξη της Βασιλικής οικογένεια από τότε, αφού τον Ιανουάριο του 1721 υπήρξε μια μικρή δωρεά στους υπεύθυνους του Φιλανθρωπικού αυτού Σωματείου. Το 1721 το νοσοκομείο είχε την υποστήριξη του John Douglas ο οποίος μαζί με τον αδελφό του William, είχαν επινοήσει μια μέθοδο υπερηβικής λιθοτομίας, αφού προηγουμένως είχαν διαστείλει την ουροδόχο κύστη με νερό. Χειρούργησε με τη μέθοδο αυτή τέσσερα αγόρια με καλά αποτελέσματα στα τρία από αυτά. Τη μέθοδο δημοσίευσε στο βιβλίο του ‘’Lithotomia Douglasiana’’, το οποίο αφιέρωσε στα Αρχεία του Νοσοκομείου Westminster το 1723.
Μέχρι το τέλος του 1721 η πορεία του νοσοκομείου ήταν ανθηρή, και στις 8 Νοεμβρίου προσχώρησε στο προσωπικό ο Amyand Amyand, χειρουργός του George I, ενώ στις 20 Δεκεμβρίου, εντάχτηκε στο προσωπικό και ο άλλος χειρουργός, ο Ambrose Dickens. Τον Μάρτιο του 1724 βρέθηκε ένα καινούργιο κτίριο, πολύ μεγαλύτερο του προηγούμενου, στην ‘’Chappell Street’’, τη σημερινή Broadway. Στην πρώτη συνεδρίαση στην Chapel Street παρέστη επίσης ο William Cheselden, ο οποίος προσκόμισε κι ένα δώρο πενήντα λιρών από ένα ανώνυμο δότη. Εκείνη τη στιγμή του ζητήθηκε να γίνει μέλος του προσωπικού του νοσοκομείου, γνωστού όντος ότι ήταν χειρουργός στο Νοσοκομείο St.Thomas και κορυφαίος δάσκαλος στο μάθημα της ανατομικής, με ‘’γρήγορη αντίληψη και ταχείες αποφάσεις’’ όπως έλεγαν.
Στης 12 Μαρτίου 1725 ο κύριος ιδρυτής του νοσοκομείου, Henry Hoare, πέθανε στο σπίτι του στη Fleet Street. Από το 1733 το προσωπικό και το Διοικητικό Συμβούλιο του νοσοκομείου, ήταν σίγουροι για την επιτυχία της λειτουργίας του θεάρεστου έργου τους και άρχισαν να ψάχνουν για μεγαλύτερες εγκαταστάσεις. Έτσι εξέλεξαν τον Επίσκοπο του Winchester, Richard Willis, ως Πρόεδρο της Εταιρείας και τον ζυθοποιό William Green, ως Αντιπρόεδρο. Ο τελευταίος πρότεινε να χρησιμοποιηθούν ως νοσοκομείο τα τρία σπίτια τα οποία είχε στην κατοχή του στη διασταύρωση των Petty France, Castle Lane και της James Street, της σημερινής δηλαδή Buckingham Gate. Η επιτροπή που συστάθηκε αποφάνθηκε ότι ήταν κατάλληλα για το σκοπό αυτό. Ακολούθησε μια περίοδος μακρών διαβουλεύσεων, αποφάσεων, δισταγμών και αναιρέσεων. Την εποχή εκείνη, ειρήσθω εν παρόδω, υπήρχαν στο Λονδίνο πέντε νοσοκομεία, ήτοι τα St. Bartholomew’s, St. Thomas’s, Westminster, Guys Hospital (1724) και το St. George’s.
Χάρτης της θέσης του Westminster Hospital σε σχέση με το Αβαείο και το παλάτι του Γουέστμινστερ, σε χάρτη του κεντρικού Λονδίνου (1862).
Κατά τη διάρκεια του 1734, έγιναν όλες οι απαραίτητες ενέργειες και το νοσοκομείο άνοιξε στα κτίρια του Green στις 24 Φεβρουαρίου 1735. Εκεί λειτούργησε για 99 χρόνια. Το τρίτο κατά σειράν θεραπευτήριο ή Νοσοκομείο, όπως ονομάστηκε μετά από το 1760, στην αρχή πήγαινε καλά και είχε επιπλέον πτέρυγα για ασθενείς με ανίατα νοσήματα στην οποία εισάγονταν οι ασθενείς οι οποίοι αποδεδειγμένα δεν είχαν συγγενείς ή άλλα μέσα υποστήριξης. Το 1735 επίσης, έγινε και η πρώτη αναφορά για τους φοιτητές της ιατρικής.
Το τρίτο αυτό θεραπευτήριο ή Νοσοκομείο, γρήγορα μεγάλωσε σε μέγεθος. Γύρω στα 1757 είχε αναπτυγμένα 98 κρεβάτια. Παρά το γεγονός ότι η πρόοδος παρεμποδίστηκε κάπως από τους σχεδόν συνεχείς πολέμους του 1760, το Νοσοκομείο κατάφερε να διατηρήσει τη λειτουργία του και αρκετούς από τους γιατρούς στο προσωπικό του. Μπορεί κανείς εδώ να αναφέρει, για παράδειγμα, το όνομα του Sir Richard Jebb. Ένας άλλος γνωστός ήταν ο Henry Watson, FRS (Fellow of Royal College of Surgeons), χειρουργός και ανατόμος, ο οποίος προσχώρησε στο προσωπικό το 1762 και πέθανε το 1793 στο 91ο έτος της ηλικίας του. Προς το τέλος της ζωής του, λέγεται ότι φορούσε συνεχώς μια τσαλακωμένη περούκα, ένα παλτό με μια σειρά από τεράστια κουμπιά, ένα καπέλο κι ένα μπαστούνι, που θύμιζαν αρκετά ρούχα μιας άλλης εποχής.
Δύο από τους μαθητές του, προσχώρησαν αργότερα στο προσωπικό. Ο πρώτος, ο John Vincent Sheldon, FRS, ήταν και ο πρώτος γιατρός αεροπόρος. Στα νεότερα χρόνια του σημειωτέον εφηύρε κι ένα δηλητηριασμένο καμάκι για να σκοτώνει τις φάλαινες και μάλιστα πήγε ο ίδιος στη Γροιλανδία για να το δοκιμάσει. Εργάστηκε ως χειρουργός στο Westminster, από το 1786 έως το 1788. Ένα τελείως διαφορετικό είδος ανθρώπου ήταν ο William Lynn, χειρουργός στο Westminster στο διάστημα 1788-1834, ο οποίος ταυτόχρονα είχε και καλλιτεχνικές επιδόσεις. Το 1792 προχώρησε σε απολίνωση της κοινής καρωτίδας αρτηρίας για να σταματήσει αιμορραγία από την παρωτίδα. Η επέμβαση υπήρξε επιτυχής, αλλά ο ασθενής πέθανε ένα δεκαπενθήμερο αργότερα από γενικότερη κατάρρευση. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που πραγματοποιήθηκε παρόμοια επέμβαση σε άνθρωπο. Όταν ο Henry Watson πέθανε το 1793, αντικαταστάθηκε από τον έναν άλλο διάσημο μαθητή του, τον Anthony Carlisle. Αυτός ο αξιόλογος άνθρωπος από το Stillington, γεννήθηκε το 1768, ήρθε στο Λονδίνο το 1785 και σπούδασε ζωγραφική κοντά στον Sir Joshua Reynolds και ανατομία με τον John Hunter. Έγινε γνωστός στον τομέα της συγκριτικής ανατομικής κι όταν πέθανε ο Hunter, του προσφέρθηκε η θέση του επιμελητή της Hunterian Collection. Το 1800, παρέα με τον W. Nicholson, πραγματοποίησαν το θεμελιώδες πείραμα της φυσικής, σε σχέση με την ηλεκτρόλυση του ύδατος από το βολταϊκό ρεύμα. Ο Carlisle είχε ένα μεγάλο χάρισμα, την ικανότητα να κάνει φίλους! Είναι αλήθεια ότι στα τελευταία του χρόνια του έγινε εγωιστής, ισχυρογνώμων και χαλάρωσε κάπως χαλαρά τα επαγγελματικά του καθήκοντα.
Ο Carlisle είχε ένα λαμπρό μαθητή, τον Anthony White, γεννημένο στο Norton του Durham, το 1768. Αποφοίτησε από το Emmanuel College του Cambridge το 1804 και ήρθε στο Λονδίνο το 1806. Ενώ βρισκόταν στο Cambridge φανέρωσε την τεράστια χειρουργική του επιδεξιότητα και δεινότητα, με την εκτομή της άνω σιαγόνας ενός ασθενούς για χρόνια σήψη με ικανοποιητικά αποτελέσματα. Τα ιγμόρεια επουλώθηκαν καλά, η πρόπτωση υποχώρησε και η κάτω γνάθος έγινε πάλι κινητή. Έγινε βοηθός χειρουργού το 1808 και χειρουργός το 1823. Σε αυτούς τους τρεις άνδρες προστέθηκε ως τέταρτος χειρουργός το 1827 ο περίφημος George James Guthrie, ο σπουδαιότερος στρατιωτικός χειρουργός της εποχής του, με σκωτσέζικη καταγωγή και γεννημένος το 1785.
Χτισμένο το 1834, το κτιριακό αυτό συγκρότημα ήταν σε χρήση ως Νοσοκομείο μέχρι το 1939. Το κτίριο κατεδαφίστηκε το 1950 και παρέμεινε ως χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων στο κεντρικό Λονδίνο. Σήμερα βρίσκεται εκεί το συνεδριακό κέντρο Queen Elizabeth II.
Αυτοί οι τέσσερις άνδρες, Lynn, Carlisle, White και Guthrie, έγιναν όλοι πρόεδροι του Βασιλικού Κολεγίου Χειρουργών (Royal College of Surgeons). Ο Lynn το 1825, ο Carlisle το 1828 και το 1837, ο White το 1834 και το 1841, και τέλος ο Guthrie, στα 1833, 1842 και 1854. Σε αυτήν την περίοδο βεβαίως, δεν έλειψαν από το Νοσοκομείο και άλλοι γιατροί ίσης αξίας, όπως ο Sir Alexander Creighton, ο βοτανολόγος και αρχαιολόγος William George Maton και γιατρός της βασιλικής οικογένειας, ο John Ayrton Paris (1844 1856) και ο George Leman Tuthill.
Παρά το γεγονός ότι υπήρξε άνθηση της ιατρικής και της χειρουργικής εκείνη την εποχή στο νοσοκομείο, το κτίριο έφτασε κάποια στιγμή στο τέλος της ‘’ωφέλιμης ζωής’’ του. Έτσι αγοράστηκε με κόπους ένα οικόπεδο κοντά στο Αβαείο και στη συνέχεια ένα νέο Νοσοκομείο Westminster χτίστηκε και άνοιξε το Νοέμβριο του 1834. Το συνολικό του κόστος ανήλθε σε 40.000 λίρες. Το κτίριο αυτό, αλλοιώθηκε πολύ με την πάροδο των ετών, παρέμεινε σε χρήση μέχρι το 1939, οπότε το νοσοκομείο, ο οίκος αδελφών νοσοκόμων, και Ιατρική Σχολή μεταφέρθηκε στη τοποθεσία των Κήπων του Αγίου Ιωάννη (St John’s Gardens) στο Γουέστμινστερ.
Η είσοδος του Νοσοκομείου το 1992.
Τα πρώτα χρόνια στο νέο κτίριο χαρακτηρίστηκαν και αμαυρώθηκαν από σημαντικές διαφωνίες μεταξύ του προσωπικού και των χρηματοδοτών τους. Προέκυψαν έτσι δύο φατρίες, τον Guthrie, τον προστατευόμενό του, Francis Hale Thompson, με τους υποστηρικτές τους και το υπόλοιπο προσωπικό με τους δικούς τους υποστηρικτές. Τα πράγματα κάποια στιγμή οξύνθηκαν και έφτασαν μέχρι μονομαχίας με πιστόλια, αλλά ευτυχώς χωρίς θύματα. Καθώς περνούσαν τα χρόνια όμως, αυτές οι διαφωνίες ευτυχώς σταμάτησαν και ξεχάστηκαν εντελώς.
Το 1834 ο Guthrie πρότεινε να ιδρυθεί Ιατρική Σχολή του Westminster που να συνδέεται με το νοσοκομείο, σε αντίθεση με την επιθυμία των συναδέλφων του. Δεν πτοήθηκε αλλά άνοιξε ιδιωτική ‘’Westminster School of Medicine’’, η οποία γνώρισε μεγάλη επιτυχία, έγινε αργότερα αποδεκτή και τελικά ενσωματώθηκε ως επίσημη Σχολή στο νοσοκομείο το έτος 1841, με μικρό φυσικά αριθμό φοιτητών στην αρχή. Ο λέκτορας της ανατομίας, Hunter από τη Γλασκώβη, είχε τόσο λίγους μαθητές που τελικά εγκατέλειψε το νοσοκομείο και πήγε πίσω στην Γλασκώβη παίρνοντας μαζί όλα τα ανατομικά του δείγματα. Κατόπιν αυτού, το Συμβούλιο του Βασιλικού Κολεγίου Χειρουργών (Royal College of Surgeons), αρνήθηκε να επιτρέψει στη σχολή να διδάξει ανατομία, ως αναρμόδια. Η Σχολή έσβησε τελικά εντελώς τον Οκτώβριο 1846, όταν έγινε η απαλλοτρίωση, προκειμένου να ολοκληρωθεί το κτίριο της Victoria Street. Οικόπεδα μισθώθηκαν στο πίσω μέρος του Νοσοκομείου και η καινούργια σχολή στεγάστηκε εκεί σε προσωρινά καταλύματα. Το 1852 η σχολή ακόμα στεγαζόταν σε κάποιες γωνιές της περιοχής του Νοσοκομείου.
Ήταν μια εποχή στην οποία έγιναν πολλές ανακατατάξεις προσωπικού. Ο William Lynn αποσύρθηκε το 1834, ο Sir Anthony Carlisle πέθανε το 1840 και ο Anthony White το 1849. 0 George James Guthrie, πάσχων από χρόνια βρογχίτιδα και εμφύσημα, έχασε τη ζωή του το 1856. Μια νέα εποχή στη χειρουργική είχε, ωστόσο, αρχίζει στο Westminster. Στις 11 Ιανουαρίου 1847, ο Mr Hale Thompson πραγματοποίησε την πρώτη επέμβαση για αφαίρεση κονδυλωμάτων υπό αναισθησία με αιθέρα, με πλήρη επιτυχία. Ο αναισθησιολόγος ήταν ένας οδοντίατρος, ο Mr Robinson απ’ τη Gower Street. Ο άνθρωπος βέβαια ο οποίος ανέπτυξε την αναισθησία στο Νοσοκομείο Westminster ήταν ο Χειρουργός Οδοντίατρος, Chitty Clendon. Αλλά ο άνθρωπος του Westminster που έκανε περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο για να τοποθετήσει την αναισθησία σε υγιή επιστημονική βάση, ήταν ο παλιός φοιτητής του Westminster, John Snow, ο οποίος έμεινε στη μνήμη για τις μελέτες πάνω στην αναισθησία και τη φυσιολογία του αναπνευστικού συστήματος, αλλά και σχετικά με την επιδημιολογία της χολέρας. Ο Snow γεννήθηκε στην Υόρκη, στις 15 Μαρτίου 1813, ο μεγαλύτερος γιος ενός αγρότη. Ήρθε στο Λονδίνο το 1836, περπατώντας από το Λίβερπουλ στο Μπαθ και από εκεί στο Γουέστμινστερ. Κατά τη διάρκεια των ετών 1837 και 1838, σπούδασε εκεί διάφορα κλινικά θέματα. Το 1846 ξεκίνησε τις μελέτες του στην αναισθησία, την πρώτη φορά στον αιθέρα και έπειτα στο χλωροφόρμιο. Ήταν αυτός που έδωσε χλωροφόρμιο στη βασίλισσα Βικτωρία το 1853 κατά τη γέννηση του πρίγκιπα Λεοπόλδου και το 1857 στη γέννηση της πριγκίπισσας Βεατρίκης. Πέθανε το 1858, σε ηλικία μόλις 45 ετών.
Από το 1847, που η Elizabeth Eager έγινε διευθύντρια της νοσηλευτικής υπηρεσίας, ξεκίνησε ένας έντονος αγώνας για τη βελτίωση της κατάστασης και των συνθηκών του νοσηλευτικού προσωπικού του νοσοκομείου. Η Eager ήταν η πρώτη που χρησιμοποίησε τον όρο ‘’εκπαιδευμένη νοσοκόμα’’ και θέλησε να τοποθετήσει μια τέτοια εκπαιδευμένη νοσηλεύτρια, μια ‘’Sister’’ όπως λεγόταν, υπεύθυνη για κάθε ομάδα νοσηλευτικών θαλάμων. Το Διοικητικό Συμβούλιο έντρομο απέρριψε τον όρο Sister και εισήγαγε τον ‘’Head nurse’’ αντί αυτού, επηρεασμένο από την αμερικανική πρακτική, αλλά αργότερα υποχώρησε. Η Lady Stanley, οι ‘’Κυρίες της Επιτροπής’’ (Ladies Committee) μαζί με ένα αξιόλογο άνθρωπο, ένα παλιό φοιτητή του Westminster, τον Sir Rutherford Alcock, ήταν αυτοί οι οποίοι τελικώς καθιέρωσαν τις σύγχρονες συνθήκες νοσηλείας στο Γουέστμινστερ. Τελικά ιδρύθηκε μια Νοσηλευτική Σχολή στην Πύλη της Βασίλισσας Άννας (Queen Anne’s Gate).
Με τα χρόνια το κτίριο του Νοσοκομείου παρουσίασε την ανάγκη ανακαίνισης και επισκευής. Το 1877 ξεκίνησε μια σειρά ανακατασκευών, με αποκορύφωμα την τοποθέτηση της Ιατρικής Σχολής σε μια τοποθεσία στην Caxton Street και το άνοιγμά της εκεί το 1885. Το 1870 άρχισε να παρουσιάζεται ένα νέο πνεύμα στην ιατρική και τις χειρουργικές επεμβάσεις. Το 1877, ο Δρ William Murrell διορίστηκε στο νοσοκομείο και ήταν αυτός ο οποίος εισήγαγε στην ιατρική πρακτική τη χρήση του τρινιτρικού γλυκερυλίου στη θεραπεία της στηθάγχης, μια μεγάλη και ουσιαστική ομολογουμένως πρόοδος στην καρδιακή φαρμακολογία. Το 1877, έγινε η πρώτη χειρουργική πράξη σύμφωνα με τις αρχές του Lister από τον George Cowell, βοηθούμενος από τον γυναικολόγο Baptiste Potter. Ήταν μια ωοθηκεκτομή και έγινε για την εποχή της εντελώς ικανοποιητικά. Δύο νέοι βοηθοί χειρουργοί, οι Walter Spencer και Charles Stonham, διορίστηκαν εκείνη τη στιγμή, συνεχίζοντας ακάθεκτοι την πρακτική και τη διδασκαλία της χειρουργικής επέμβασης με αξιοσημείωτο ομολογουμένως τρόπο. Είχαν δύο διάσημους μαθητές που αργότερα έγιναν χειρουργοί στο Γουέστμινστερ, τον Mr. A. H. Evans και τον Sir Ernest Rock Carling.
Το Νοσοκομείο και πάλι ανακατασκευάστηκε εκτενώς το 1895 και το 1899 ανεγέρθηκε ένα κλινικό εργαστήριο. Επίσημα αυτό άνοιξε το έτος 1900 από τον Lord Lister, ο οποίος συμβολικά ανακαλλιέργησε το αρχικό στέλεχος του βακίλου της φυματίωσης, τη λειτουργία του οποίου συνέχισε ο Richard Hebb που είχε διορισθεί στο νοσοκομείο το 1880. Το 1905 ελήφθη μια σημαντική απόφαση για να καταργηθεί η διδασκαλία των προκλινικών μαθημάτων στην ιατρική σχολή. Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, το νοσοκομείο προσέφερε 150 κλίνες από τις 200 που είχε, στην κυβέρνηση. Διορίστηκε εκεί στρατιωτικός διοικητής και η Ιατρική Σχολή ανέλαβε ολοκληρωτικά την εκπαίδευση των στρατιωτικών παθολογοανατόμων. Μετά τον πόλεμο, το Νοσοκομείο ήταν εξαντλημένο από πάσης πλευράς, και με λίγους σπουδαστές. Πολλά από τα μέλη του προσωπικού είχαν φύγει ή συνταξιοδοτήθηκαν. Το Διοικητικό Συμβούλιο και το υπόλοιπο προσωπικό, αντιμετώπισαν την δημιουργηθείσα κατάσταση, θαρραλέα. Νέα μέλη εξελέγησαν, και ένα από αυτά, ο Δρ Stanley Woodwark και αργότερα Sir Stanley Woodwark, εξελέγη Κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής. Ο τελευταίος κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών αποκατέστησε με επιτυχία τον αριθμό των σπουδαστών σε ικανοποιητικά επίπεδα.
Όσον αφορά το κτίριο, έκλεισε το 1923, ανακαινίστηκε πλήρως και σε κάποιο βαθμό, ξαναχτίστηκε. Το Νοσοκομείο άνοιξε εκ νέου τον Αύγουστο του 1924 με ορισμένα ειδικά τμήματα που μέχρι τότε δεν είχε. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘20 σημειώθηκαν ορισμένες ενδιαφέρουσες εξελίξεις. Μια εξ αυτών αρκετά σημαντική, ήταν η ανάπτυξη της ακτινοθεραπείας από μεγάλες μάζες του ραδίου, την οποία ξεκίνησε ένας παλιός φοιτητής του Γουέστμινστερ, ο Stanford Cade, συνεπικουρούμενος από τον Rock Carling, και με την αμέριστη στήριξη του παλιού τους αφεντικού, Walter Spencer. Μια άλλη σημαντική εξέλιξη στο Νοσοκομείο, ήταν η εκμετάλλευση των δυνατοτήτων της χειρουργικής θώρακος από τον Tudor Edwards και του προερχόμενου επίσης από το Γουέστμινστερ, C. Price Thomas, με τη βοήθεια της ταυτόχρονης ανάπτυξης της αναισθησίας από τον Ivan Magill και των μαθητών του. Το 1930 σημαδεύτηκε από την αποχώρηση του περίφημου και γνωστού νευρολόγου Sir James Purves-Stewart για τις προσπάθειες παρασκευής εμβολίου για παθήσεις του νευρικού συστήματος.
Η περίοδος 1930-1939 ήταν μεγάλης έντασης, λόγω πιθανής μετακίνησης του Νοσοκομείου σε νέα θέση. Η κρίσιμη χρονιά ήταν το 1933, αφού διατέθηκε ο χώρος των ‘’Κήπων του Αγίου Ιωάννη’’ (St. John’s Gardens), για νέο κτίριο. Τα κτίρια του Νοσοκομείου, της Ιατρικής Σχολής και του ‘’Οίκου Αδελφών’’, οφείλουν τη σημερινή τους μορφή σε μία απόφαση της επιτροπής που αποτελούσαν οι Sir Bernard Docker, Power, Maurice Webb, J. D. C. Couper και ο E. Rock Carling. Οι ιδέες τους, έγιναν πραγματικότητα από τον αρχιτέκτονα, Lionel Pearson. Η Ιατρική Σχολή άνοιξε το 1938, ο Οίκος Αδελφών (Nurses’ Home) από τη βασίλισσα Mary επίσης το 1938, και τέλος, το Νοσοκομείο άνοιξε επίσημα από τον H.M. George VI συνοδευόμενο από τη βασίλισσα Ελισάβετ, το Μάιο του 1939.
Ο ξενώνας του νοσοκομείου και ο Οίκος Αδελφών Νοσοκόμων πίσω από τον κεντρικό κήπο, το έτος 1992.
Δυστυχώς σχεδόν μόλις άνοιξε το Νοσοκομείο, ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος! Κατά την περίοδο αυτή το κτίριο, αν και χτυπήθηκε από βόμβες σε δύο περιπτώσεις το 1940 και σε μεγάλο βαθμό από μια νάρκη τον Απρίλιο του 1941, συνέχισε να λειτουργεί ικανοποιητικά και να προσφέρει όλες του τις υπηρεσίες. Η Ιατρική Σχολή επίσης λειτούργησε κατά τη διάρκεια του πολέμου, αν και οι φοιτητές των προκλινικών μαθημάτων μετεφέρθησαν τα πρώτα χρόνια αρχικά στη Γλασκώβη και αργότερα στο Μπέρμιγχαμ. Η μεταπολεμική ιστορία του νοσοκομείου συνεχίστηκε σταθερά μέχρι 1948, όταν μετά την ψήφιση του νόμου περί Εθνικής Υγείας, ορίστηκαν ορισμένα νοσοκομεία για να αποτελέσουν μέρος της Ομάδας των Νοσοκομείων του Westminster, που αποτελούνταν από το Νοσοκομείο Westminster, το Νοσοκομείο Gordon (Gordon Hospital), το Νοσοκομείο Παίδων του Westminster και το Νοσοκομείο των Αγίων Πάντων (All Saints’ Hospital), στη Lambeth. Το 1960 προστέθηκε στον Όμιλο, το Νοσοκομείο Queen Mary του Roehampton.
Μετά τελευταία άποψη του συγκροτήματος το έτος 1993. Λίγο μετά μεταφέρθηκε στο Τσέλσι.
Η πιο συγκινητική στιγμή στην ιστορία του Νοσοκομείου συνέβη στα τέλη του 1951. Αυτή ήταν μια επέμβαση στον George VI, η οποία έγινε από τον Sir Clement Price Thomas και μιας ομάδας χειρουργών, αναισθησιολόγων, και νοσοκόμων του Νοσοκομείου. Το όμορφο μνημείο στο παράθυρο του παρεκκλησίου του νοσοκομείου, υπενθυμίζει τα ονόματα. Το 1958 πιστώθηκαν 250.000 λίρες για την κατασκευή μιας Σχολής Νοσηλευτριών στην πλατεία Vincent και αυτό το υπέροχο κτίριο εγκαινιάστηκε στις 23 Μαρτίου 1960 από τη Μητέρα της Βασίλισσας. Ένα χαρακτηριστικό του κτιρίου είναι η όμορφη βιβλιοθήκη η οποία φέρει το όνομα της αείμνηστης Edwina Lady Mountbatten, η οποία είχε υπηρετήσει ως νοσοκόμα στο νοσοκομείο κατά τη διάρκεια του Πολέμου. Ολοκληρώθηκε επίσης αργότερα η νέα πτέρυγα που συνδέθηκε με μια έξυπνη γέφυρα με το κύριο κτίριο του Νοσοκομείου. Το κτίριο περιελάμβανε χώρους για τις διάφορες μονάδες της ιατρικής, χειρουργικής, χημικής παθολογίας, αναισθησίας, μαιευτικής και γυναικολογίας. Εκεί επίσης, στεγάστηκαν και ορισμένα άλλα ειδικά τμήματα. Όλα επέτρεψαν στο Νοσοκομείο και την Ιατρική Σχολή του Westminster να διατηρήσουν τη θέση τους στην πρώτη γραμμή ως κέντρων έρευνας, διδασκαλίας των φοιτητών, των νοσοκόμων και των γιατρών και τελευταία, αλλά αν μη τι άλλο, ο σκοπός για τον οποίο ιδρύθηκε, η θεραπεία δηλαδή των ασθενών οι οποίοι πρόστρεχαν σ’ αυτό. Το 1993 τελικώς το νοσοκομείο μεταφέρθηκε δυτικότερα στη περιοχή του Τσέλσι και ‘’έγινε’’ το αποκαλούμενο Chelsea and Westminster Hospital στην Fulham Road.
Το καινούργιο Chelsea and Westminster Hospital στο Τσέλσι.
Το εσωτερικό κεντρικό λόμπυ του καινούργιου Νοσοκομείου.
Η ανατολική θέα της περιοχής του Τσέλσι από το καινούργιο Chelsea and Westminster Hospital, πλέον!
Υ.Γ. Ο συγγραφέας αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του σε όλο το προσωπικό και να αναγνωρίσει την βοήθεια που έλαβε κατά τη διάρκεια της παραμονής και εργασίας του στο παραπάνω ιστορικό Νοσοκομείο. Βρέθηκε επίσης στην πρώτη γραμμή σε ολόκληρο το στάδιο μεταφοράς και τακτοποίησης, ειδικά του Academic Surgical Unit στο καινούργιο Νοσοκομείο του Τσέλσι το 1993 καθώς και στα πρώτα στάδια λειτουργίας του νέου Νοσοκομείου. Καθηγητής στη Χειρουργική της Charing Cross and Westminster Medical School του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ήταν τότε ο Christopher Wastell (1932-2012), μια πραγματικά σεβάσμια μορφή του χώρου μας.
